Eric Vandepitte is steeds met schilderkunst bezig, niet als een schilder die de smaak van verf
nodig heeft en de lucht van terpentijn, maar als diegene die de schilderkunst bekijkt, beleeft,
geniet en weergeeft vanuit zijn eigen bewogenheid.
Als basis, voor wat hij vandaag creëert is daar de jeugdherinnering te willen participeren
aan het voorgestelde tafereel, er deel vanuit te maken. De 'Pitteboeken' zijn daarvan
het eigenlijke resultaat. De 'kleine Eric' dringt binnen in het tafereel, het verhaal
van schilders uit de kunstgeschiedenis. Boeken uit de bibliotheek waren daartoe
voor die 'kleine Eric' het vertrekpunt. Hij wilde echter de reproducties eruit scheuren
om ze te kunnen gebruiken.
Dat kon niet, vandaar zijn groter wordende frustratie om die boeken te bezitten, waaruit hij
de kunstwerken kon halen en koesteren.
Het enige middel daartoe was ze vanuit die boeken namaken: eerst op klein formaat
dan in uitvergroting en nu in details,
Waar hij aanvankelijk geboeid werd door het concept, de redenering achter de relatie tussen schilderijen maken, reproductie, titel en hemzelf, gaat hij nu hoe langer hoe meer binnendringen in het werk zelf om er de compositie, de schriftuur, de textuur van zichtbaar te maken: niet op een schilderkunstige maar op een grafische wijze. Door de uitvergroting van details op te voeren komt hij tot nagenoeg abstracte composities die op zichzelf kunnen bestaan. De link met het origineel gaat daarbij bijna verloren; enkel de vermelding van naam en titel van het 'gebruikte' werk blijven de aanduiding en de herinnering.
Vandepittes werk is dus telkens opnieuw de weerslag van de herinnering aan een bestaand kunstwerk, dat door observatie en droom een nieuwe werkelijkheid wordt: zijn werkelijkheid.
De airbrushtechniek geeft daarbij door de technisch andere gevoeligheid, aan deze
werkelijkheid een totaal nieuwe dimensie.
Dit is ook het geval in zijn tekeningen, waarin hij thans details in zwart~wit
en grijs tonaliteiten vertolkt, los van de picturaliteit van de oorspronkelijke schilderijen
waarvan werd vertrokken. Dit maakt zijn werk totaal nieuw en autonoom.
Temeer daar de tekenvaardigheid waarmee hij deze details uitvoert, een eerder grafisch
karakter heeft en doet denken aan de droge naaldgravure.
Deze tentoonstelling werd opgezet met als titel 'DETAILS' en verwijst uitdrukkelijk naar
de optie van de kunstenaar om via reproductie van details uit bekende schilderijen
het beeldend element te verbinden aan het reproducerend element. De postkaart formule
die hij jarenlang als mailart aspect heeft gebruikt, ligt hier aan de basis.
Vandepitte is een merkwaardig voorbeeld van 'mariage' tussen het conceptuele en het plastische: tussen het denkend en het beeldend vermogen van de kunstenaar.
Willy Van den Bussche
Hoofdconservator
Museum voor Moderne Kunst PMMK
Oostende
