De beelden, de woorden, de geuren en kleuren, de mensen met hun gebaren, de straten met hun huizen en winkels, al dat wat komt uit het verre en vergeten (?) verleden van mijn kinderjaren, borrelt bij gelegenheid op en vormt dan nieuwe stromen van beelden, woorden, geuren, kleuren...
Die herinneringen aan vroegere dagen lijken onuitputtelijk te zijn.
Nu ja, de hele wereld om mij heen was vervuld met gelijksoortige onverklaarbare dingen, zo veel mysteries. Het verschil was echter dat op school en in de klas de indruk werd gewekt dat men er antwoorden op zou krijgen; dat de meester het wel zou weten... In schoolboekjes werd alles, in tegenstelling tot de directe omgeving, gepresenteerd als zijnde 'evident'. Dans le jardin il y a des fleurs...' In mijn tuin stonden er geen bloemen. 'In mijn tuin staan geen bloemen'. Ook niet in het Frans. Eric de Kuyper, catalogus Dans le jardin il y a des arbres et des fleurs
Doorheen het werk van eric vande Pitte lopen verschillende lijnen: zowel grafisch als thematisch. Wat me daar bij opvalt zijn de vragen die het kunstwerk niet alleen aan de toeschouwer stelt maar ook aan zijn eigen maker, eric vande Pitte. Laat ik proberen om daarover iets te zeggen. We wonen tenslotte in een beschaafd land.
Ik maak een vergelijking. Ze houdt de uitnodiging in om een kunstenaar als eric vande Pitte te zien als iemand die eigenlijk al heel zijn leven aandacht besteedt aan de vraag hoe wij kunstwerken waarnemen, herkennen en tot onze cultuur rekenen, accepteren of afwijzen. Mij lijkt het een thema dat doorheen zijn hele oeuvre aantoonbaar is. Dit betekent ook dat de werken die hij zelf maakt, hem met die vraag confronteren. Voor alle duidelijkheid, niet in de zin van: hoe zal de reactie zijn van het kunstcircuit, de pers, publiek en kunstliefhebbers. Maar: hoe zal mijn werk mij vertellen waar ik in de wereld sta. Het is die vraag die Et tout en blanc, le choeur des anges ook aan de toeschouwer stelt.
Het antwoord is niet eenvoudig. Pol Hoste, catalogus "Et tout en blanc le choeur des anges"
Eric vande Pitte bedacht voor zijn tentoonstelling de titel "Dans le jardin il y a des arbres et des fleurs". Een typische zin uit een Frans leerboekje en daarmee is meteen de lijn uitgezet. Het Frans was voor vande Pitte van kind al synoniem voor kunst. Alle kunstboeken die hij kende, waren immers in het Frans geschreven. Er groeide een vermoeden dat kennis van het Frans ook kennis van de kunst met zich meebracht.
In de leerboekjes uit zijn jeugd vindt vande Pitte vervreemdende combinaties van beeld en taal terug. In de werken die daaruit voortkomen, trekt hij die vervreemding nog verder door. De plaatjes keren terug in verschillende formaten op papier, in zeefdruk of in schilderijen, en krijgen zo een eigen betekenis.
De angst voor de aangeleerde zekerheden waarvan deze beelden oorspronkelijk de drager waren, wordt in de catalogus mooi verwoord door Eric De Kuyper. vande Pitte isoleert elementen uit de oorspronkelijke illustraties en geeft ze een eigen monumentaliteit. Ook licht is in zijn werkwijze heel belangrijk. Hij maakt nadrukkelijk gebruik van verkleurd papier en werkt met een procédé waarbij de tekeningen een tijd aan het licht worden blootgesteld en daarna oplichten in het donker. Daarmee vindt vande Pitte een mooie en speelse metafoor voor herinnering en verleden tijd. Edith Doove, Nog meer angsten De Standaard, nov 1998
